Sneller dan gedacht, gewild en gepland merk ik dat alles in mijn lijf en hoofd vraagt om rust. Helaas lijkt het wel. Alsof het niet mag om stil te staan, om te stoppen, van mezelf, omdat ik dan het gevoel heb dat ik mensen teleurstel. En daarom maar door moet gaan. Maar wie spreekt hier eigenlijk? Mijn ego, mijn eigen oordelen, mijn teleurstelling, of vooral eigenlijk verzet tegen werkelijke behoeftes en wat gewoon nodig is! Wie en wat erken ik dan niet. Waar zit ik dan met mijn energie? Bij mezelf of buiten mezelf? 

Dit doet me denken aan het feit waarom mensen soms zo snel geneigd zijn signalen van je lijf en geest te negeren, met verstandelijke argumenten te bekritiseren en om te buigen dat je toch echt even ''normaal'' moet doen en door moet gaan. Vooral ook gericht op de buitenwereld in plaats van de binnenwereld. Maar wat is doorgaan nu eigenlijk dan? Wat schieten we ermee op? Stilstaan, voelen, echt luisteren naar wat er bij jou van binnen speelt vanuit onvoorwaardelijke liefde. Dat is pas open staan voor wat er werkelijk is, toe doet. En dan komt er ook meer berusting en acceptatie in plaats van vechten met veel energieverlies. Dan pas kunnen deuren ook weer open gaan en oplossingen tot je komen. Dan pas kun je loslaten. Net als de herfst nu zo mooi ons laat zien. Loslaten van datgene wat nu niet langer meer nodig is. In dankbaarheid van wat zo mooi heeft gebloeid en er was. Maar wat nu een andere functie krijgt. Dat zet me aan het denken dat iets ook eigenlijk nooit stopt, maar je neemt er altijd iets van mee. Iets dat je hebt geleerd, iets dat je van binnen met je meedraagt, iets dat je hebt veranderd om verder te gaan. Om zo weer verder te ontwikkelen en te groeien. Tijd staat niet stil en zo ook de mens en dus JIJ ook niet. De vraagt is alleen waar kom jij vandaan, waar sta je nu en waar zet jij je volgende stappen heen. Loslaten van oude ballast om door te kunnen gaan is dan nodig. Kijk maar eens naar oude (soms ingesleten) patronen, oordelen, verdedigingsmechanismes, spiegels en gedrag. Wat zit er allemaal in jouw rugzak en wat zou jij kunnen leegmaken en positief weer kunnen vullen voor een nieuwe periode. Een periode die nu bij je past. Als ware een nieuwe jas die je aandoet waar je de oude uitdoet. Want ook dat hoort bij het leven. Dat je verandert en mag veranderen. Dat je mag stilstaan en voelen of die jas nog prettig zit bij je. Dat je ZELF mag kiezen wat dan bij je past. Zeker als je een nieuwe fase van je leven tegemoet gaat. Je lichaam geeft het vaak al lang aan. Nu is het nog de keuze aan jou om het in te zien en of je er wel of niet iets mee doet. Dan is er niets helaas. Ook voor mij. Alleen is het soms wel even accepteren dat iets zo is. Want iets loslaten is ook een vorm van afscheid van wat eens was. En afscheid is ook een vorm van rouw. Daar mag je dus best wel eens bij stil staan om dit te voelen en een plek te geven. Juist niet meteen door te hollen, want datgene haalt je altijd een keer in. En bedenk dan vervolgens dat een afscheid ook een begin is, een begin van een nieuw leven. Een blanco begin...hoe heerlijk voelt dat dan? Visualiseer het je eens. Wat geeft het je; ruimte? Ruimte om weer stap voor stap in te vullen, door te gaan vanuit een geboorteproces. Iets loslaten, ergens doorheen gaan om dan het leven leven tegemoet te zien. Daar is niets helaas aan. Emoties mag je natuurlijk wel hebben. Juist. Erken ze. Dat hoort bij het leven. Dus voel maar, laat het gaan, laat het los, want dan kan energie weer stromen. En zo krijg je de geboorte van een nieuwe jas...

De zomervakantie zit er weer op en het school- en werk gaande ritme is weer van start gegaan. Hopelijk heb je je in de zomer volop kunnen opladen. Maar vergeet dit niet vooral ook dagelijks te (blijven) doen. Voor mij was de zomer ook genieten met mijn gezin, maar ook het voorbereiden op de komst van ons derde kindje in november en het veranderen van mijn praktijkruimte. Dit laatste is nog niet helemaal voltooid, maar dit komt snel genoeg. De sessies houd ik zolang in de woonkamer wat net zo goed zijn werk kan doen gelukkig. 

Na een korte terugblik is het ook vooruitblikken. De herfst is het volgende seizoen. Heerlijk loslaten, mengen in de natuur, je zintuigen weer anders openstellen, ballast van je afschudden en verdiepen in je binnenste. Tijd om eens naar jezelf te gaan na een tijd vol buitenleven en samenhorigheid. Wat zijn jouw wensen en behoeftes? Waarin wil jij veranderen en veranderingen en wat zijn je mogelijkheden? Waar kijk jij naar uit deze Herfst of zie je wellicht tegenop. Voor dit laatste: Hoe kan je deze negatieve energie ombuigen? Wat heb je daarvoor nodig? Kijk eens naar wat er werkelijk toe doet en kijk verder dan je angsten. Wat zeggen deze angsten? En wat heb je nodig om los te laten en verder in je proces te komen. Weet dat je alles in huis hebt, luister en geloof maar naar en in jezelf. En waar nodig help ik je graag in je eigen proces. Of dat nu een proces is als moeder, persoon enz. Het is vaak met elkaar verweven...

Ook ik ben zelf in een proces bezig. Een nieuw leven is waar ik mij voor klaar maak in november naar verwachting. Ons derde kindje. Maar ook mijn dames worden groter en worden in deze herfst en winter alweer 6 en 4. Mijlpalen. Kortom, best veel wat er voor mij op stapel staat. Voor mijn praktijk betekent dit dat ik zo lang doorga als het wil en dat ik na de bevalling wel even een periode de praktijkbezigheden zal stilleggen. Maar meer informatie hierover krijg je zeker nog. Voor nu in ieder geval weer een hele mooie nieuwe maand, een nieuwe fase en wie weet ook wel een nieuwe ik?!

Liefs Angelique