Een kind is als een vlinder in de wind, de een vliegt laag, de ander hoor, maar allemaal hebben ze mooie unieke kleuren en talenten en komen ze er op hun eigen manier. Een kind wil de wereld in en ontdekken volgens een eigen pad. Ze willen hun eigen wijsheid brengen en ontwikkelen in de wereld. Daarvoor hebben ze ruimte nodig, begrip en respect. De (hoog gevoelige) nieuwetijdskinderen willen gehoord en gezien worden vanuit erkenning en gelijkwaardigheid. Ze zijn hier gekomen met een missie en zijn geboren veranderaars. Een uitdagende taak. De wereld leer hen dingen, maar zij hebben ons ook wat te leren. Het zou mooi zijn als wij als opvoeders en op school hier meer voor open staan. Meer leven vanuit ons gevoel en praten vanuit ons gevoel in plaats van het cognitieve moeten binnen hokjes. Zoeken naar de oprechte verbinding en communicatie met elkaar. Labels worden snel geplakt, maar de kunst is om de eigenheid van het kind te zien en te kijken naar de boodschap van het kind. Wat komt het kind doen op deze aarde? Wat wil het kind leren (zelf en aan jou)? Welk gedrag laat het kind zien? Kijk eens naar de oorzaak van gedrag in plaats van meteen het symptoom op te lossen. Het heeft een reden. Dat gaat verder als alleen het leven nu. Denk hierbij aan vorige levens en karma, onafgemaakte emoties of levensgebeurtenissen die hen nog parten spelen of zij aanvoelen bij jou als ouder. Maar ook levensmissie en levenslessen voor dit leven en zielsafspraken. Kijk ook eens anders naar wat kinderen nu allemaal tot zich krijgen en wat dit energetisch en lichamelijk met ze doet. Voeding is ook energie en resoneert met jouw lichaamsenergie. Denk eens aan alle bewerkte voeding vol suikers en kunstmatige toevoegingen, elektrische stralingen, vaccinaties vol met middelen die meer veroorzaken als waar ze goed voor zijn. Maar ook de wereld om hen heen, onze gedachten, verwachtingen, oordelen, regels, gevoelens, prikkels en ga zo maar door. Is het dan zo gek dat ''onze'' kinderen ''vol'' zitten, hierop reageren en aangepast gedrag gaan vertonen met gevolgen zoals negatief gedrag, communicatieve stoornissen, huidproblemen, slaapissues, uitingsproblemen, druk gedrag of juist ingekeerd gedrag? Er zit een verbinding tussen het lichaam en de ziel en het werkt als een wisselwerking. Hoe je omgaat met je lichaam, zo ga je ook om met je ziel en andersom. Bedenk daarom nog eens naar welke ''voeding'' je jezelf en je kind geeft en of dit echt voedend is. Bedenk eens wat het doet.

Ieder kind wordt geboren met een eigen pad. Een keuze die het kind van tevoren maakt. Jouw kind heeft jou als de juiste ouder uitgekozen hem daarbij te ondersteunen. Weet dat je als ouder alles in huis hebt om voor je kind een goede ouder te zijn. En dit betekent niet een perfecte ouder! Het perfecte kind bestaat evenmin. We leven het leven immers om weer een nieuw stuk aan te gaan en onze zielslessen verder te ont-wikkelen. Als ouder merk ik hoe ik door mijn kinderen wordt geraakt in mijn eigen stukken. Ze spiegelen mijn innerlijk kind pijn om zo vanuit hun onbewuste liefde de kans te geven dit te veranderen. Ze willen je echt niet bewust pijn doen met hun gedrag als ze steeds over je grenzen heen gaan of jou raken. Wellicht is het voor jou wel juist de les om je grenzen eens goed congruent aan te geven, voor jezelf te bepalen en dit vanuit onvoorwaardelijke liefde naar jezelf te doen. Verander jij dan je gevoel en gedrag, dan zullen je kinderen ook positief dit veranderen en spiegelen. Natuurlijk heeft een kind ook zijn eigen stukken en is niet alles spiegelwerk, maar in het ouderschap is het wel de grootste uitdaging om bij jezelf als ouder te beginnen en te durven kijken in de spiegel. Dan maak je de weg schoon voor jezelf en je kind en kan je kind verder gaan naar verdere levenslessen die het wil leren. 

Wat heeft je kind te leren? Waar kinderen in hun eerste levensjaren nog volop bezig zijn met het incarneren, het aarden, de volledige verbinding met zichzelf vanuit het eerste ik-bewustzijn te maken en een veilige hechting te creëren tussen zichzelf en de ouders. Daar staan schoolkinderen in het proces van zelfstandigheid creëren en de interactie van ik en de ander. Dat gaat met vallen en opstaan. Gun je kind dat en help je kind daarom om balans te vinden bij zichzelf en in de wereld. Kinderen kunnen soms heel hard zijn naar elkaar in het sociale omgang, maar ook zij leren en spiegelen elkaar. Hier leren zij in het klein hoe zij op latere leeftijd in de wereld naar andere staan en gaan dit dan integreren. Gun je kind daarom dit proces om het te ontdekken en help je kind in zijn kracht te staan. Kijk ook wat je eigen gevoel hierbij is als ouder, want werd jij vroeger gepest en heb jij hier nog oud zeer van, dan is dit voor jou ook een boodschap om het los te laten. Jij bent niet je kind en je kind is niet jou, dus gun je kind ook zijn eigen stuk en pad en om het anders te doen. Kinderen maken in hun leven meerdere fases door, net als jij als ouder. Vlieg maar met ze mee. Laat ze jou inspireren en inspireer hen. 

In het leven krijgen kinderen met veel indrukken te maken die ze onbewust als een spons absorberen. Zeker de hoog gevoelige kinderen van deze tijd. Het gaat hierbij net alleen om schoolse-, sociale- of cognitieve aspecten, maar ook bazale dingen als de lamp die kapot is, de boze bui van de juf, de gehaaste mama op het schoolplein, de wind die hard waait en het kabaal van een volle klas. In deze snelle maatschappij zitten wij en onze kinderen in een soort sneltrein waarin er bijna geen tijd lijkt om even te stoppen en te zijn. Om in balans weer te komen. Het is gaan, gaan, gaan en vooral meelopen in het aangegeven ritme en graag binnen de lijntjes kleuren. Een gehaast proces met veel verwachtingen en keuzes onderweg in het schema van de rit. Waar is de speelruimte en ruimte voor eigen wijsheid van het kind gebleven? Of even een pauze en even niets? Ruimte om even stil te staan om de verdere route te bepalen. Wie luistert er ECHT naar het kind? Laten we eens als ouder en als leerkrachten kijken naar het kind en open staan voor een andere kijk en een andere manier van leven. Laten we eens uit de vastgezette hokjes komen die ons vertellen wie we moeten zijn. Vanuit de gelijkheidsgedachte mag ieder individu zijn licht stralen. We zijn allemaal een uniek stukje uit eenheid. Er moet ruimte zijn voor elke persoon (groot en klein) om er te zijn zoal hij is. Immers komt al ons licht uit dezelfde bron en zijn we gelijkwaardig, maar wel zijn we allemaal afzonderlijk uniek in ons pad, wat we brengen, wat we leren en welk licht we te geven hebben! Laten we onze kinderen hun pad lopen en hen begeleiden, maar niet het pad voor hun gaan lopen of bepalen. Laat ze hun levensmissie aangaan en de wereld veranderen met hun eigen blauwdruk van vandaag voor de dag van morgen. Ik nodig je uit als moeder van twee kinderen die mij hiervoor ook uitnodigen! Het is niet altijd een makkelijke vraag die zij me hiermee vragen, maar wel een die ik graag aanga. En ik hoop vele mensen met mij...

Dit liedje kreeg ik vandaag in mijn mailbox en ik werd tot tranen toe geraakt...dat zegt iets over mij en mijn wens om mijn vleugels uit te slaan en over dat ik mijn kinderen voor mij zie als twee kleine vlinders die ook proberen hun vleugels uit te slaan in deze wereld. 

Ik wil daarom nu dit liedje delen, omdat je mag weten dat je niet meteen alles hoeft te kunnen, dat het leven een groot groeiproces is, dat alles zijn tijd ook nodig heeft en je mag ontwikkelen in jouw tijd. Dat je ook als kind even mag wennen op aarde voordat je je vleugels uit kunt slaan...
Luister en geniet van dit mooie lied van Marco Borsato...Je hoeft niet meteen een vlinder te zijn.

http://www.youtube.com/watch?v=rZg4Q7e90tg